van Noord naar Zuid

Lieve allemaal,

ondertussen zit ik vet de toerist uit te hangen in Eilat. Ik wilde dit uiterste zuiden van Israel in 1e instantie overslaan, maar toch gegaan om ook vanuit hier naar Petra in Jordanie te kunnen. Dat schijnt meer dan geweldig te zijn, en morgen kan ik zelf vertellen of het meer dan geweldig is ;-)

De reis naar Eilat is niet zonder slag of stoot, zoals een avontuurlijke reis natuurlijk behelst. Dit was me overigens iets te avontuurlijk (ter geruststelling alvast...een meer dan bijzondere afloop!)
De middag in Tsfat kom ik in kontakt met een taxichauffeur, die deels in Tsfat woont en deels in Eilat. In Eilat organiseert hij tours. Laat het nou zo zijn dat hij donderdag naar Eilat rijdt, de dag dat ik daar ook heen wil gaan..! Ik kan met alle liefde met hem meerijden. Stoppen we bij de dode zee voor een duik (nou ja, drijf) en arriveren we dezelfde avond in Eilat. Scheelt mij een enorme busrit met vele overstappen en dus veel tijd. Fijn! Hij voelt betrouwbaar, dus laat ik weer varen op mijn intuitie? Hij zal me donderdag om 13uur ophalen bij mijn guesthouse in Tiberias.
Maar...om 13uur geen Yuram. Nou ben ik altijd stipt van de tijd, wat vast niet israelisch is. Ik had het me natuurlijk al wel een beetje bedacht, wat te doen als hij niet op komt dagen..? Dan alsnog met de bus op pad brengt me dan niet meer in Eilat.
Nou, om kort te gaan, na een kwartier wachten zegt mijn intuitie me te gaan, mijn eigen plan te trekken. Het universum bepaalt nu gewoon even anders dan gepland. Misschien is me wat bespaart gebleven, misschien is hij gewoon wat te laat en ik ongeduldig.
Plan B zet ik dan razendsnel in; op naar de autoverhuur (net dezelfde ochtend dat lelijke gele kreng teruggebracht) om 'm toch weer te huren voor mijn tocht naar Eilat.
Een auto huren in Israel is niet duur, in tegenstelling tot alles wat in Israel wel duur is.
Dan weer een maar....alle kleine auto's zijn verhuurd, ook mijn lelijke gele monstertje! Hmmm, dat is mijn straf, dat ik zo afgegeven heb op dat ding. Kom ik uit op een grotere bak.. vooruit dan maar, alles beter dan NU nog een enorme reis per bus te moeten maken. Een citroen C4. En een betere kleur ;-).
Plan B is ook dat ik in Jericho blijf overnachten, de dag erna verder naar de dode zee. Die verhuurmevrouw schrikt zich een ongeluk als ik mijn plan met haar deel. Jericho?! Maar daar mag mijn gehuurde auto niet binnen! Bovendien is het er onveilig, in verband met Palestijns gebied. Oke...een israelisch gehuurde auto mag niet in Palestijns gebied... weet ik veel!
Plan C schudt ik vervolgens, al rijdend ondertussen, uit mijn mouw (ik laat even achterwege dat ik enorm baal van die klootzak die niet is op komen dagen, van het feit dat mijn gele panda alweer zo snel een nieuwe toerist heeft gevonden en dat de halve dag al voorbij is..). Geen slaapplek voor de komende nacht. Langs de Dode Zee is onbetaalbaar dus ik besluit in Arad te overnachten. Dat ligt iets verder de bergen in, zo'n 25 km van de Dode Zee. Het is zo'n 2,5 uur rijden naar de Dode Zee. Aldaar durf ik niet te stoppen voor een plons, omdat ik nog bij licht in Arad wil arriveren, voor het zoeken van een bed.
Daarnaast durf ik de auto niet uit te zetten...de gehuurde auto's gaan pas rijden als je een code hebt ingetoetst, en om de een of andere reden heb ik zo'n voorgevoel dat mijn code niet klopt. In de Panda had ik een code van 5 cijfers, nu heb ik er maar 4.. Nu heb ik ook een andere auto, maar toch. Dus iedere keer als ik uitstap voor het maken van foto's van de prachtige vergezichten over de dode zee, dan laat ik de auto stationair draaien. Het is de woestijn, zeer onbevolkt, als mijn auto niet start heb ik echt een groot probleem.

Uiteindelijk kom ik rond 17 uur aan in Arad. Wat een prachtige rit door maanlandschap was dat zeg, ongelofelijk! Godverlaten overal (met hier en daar dan wel ineens een Mc Donalds?!).
In Arad op zoek naar een hostel, mijn Lonely Planet wijst me de weg.
En je raadt het al, als ik mijn auto uitzet is deze met geen mogelijkheid meer te starten. Ik sta bij een ambulance-ingang, wil daar stoppen om de weg te vragen naar het hostel.
Niks meer doet 'ie, nada noppes. Ik moet in de buurt van het guesthouse zijn dus ga daar maar vast lopend heen dan, kunnen ze me daar vast helpen. Het guesthouse is bomvol en receptie al gesloten.. Het wordt donker ondertussen en ik heb mega honger. Dan maar eerst een broodje falafel. Het huilen staat me wederom nader dan het lachen! Broodje naar binnen gepropt en snel weer terug naar de auto, die doet nog steeds niks. En het is al 19uur en pikkedonker, voel inmiddels enorme stress. Potver!!!! Dat noodnummer kan ik zelf niet bellen. Wat nu?

Als een wonder komt er een ambulancebroeder me tegemoet. Tuurlijk belt hij even het noodnummer van de autoverhuur voor mij. Hij doet me enorm denken aan Ali B, wat een mooie jongen. Hij is gelijk zo belangstellend ook. Waar ik ga slapen..uhm, op de achterbank van de auto? Plots heeft hij al geregeld dat ik die nacht in zijn bed kan slapen. Hij heeft nachtdienst en zijn ouders vinden dat geen probleem. Nog geen kwartier laten staan zijn ouders bij de ambulance-ingang om me op te pikken. En mijn auto doet het ondertussen weer, cijfertje te weinig dus he?!
En zo zit ik ineens bij de ouders van Dorel thuis, terwijl hij mensenlevens redt. Ze zijn ZO aardig voor me. Er staat gelijk veel eten op tafel, ik mag de koelkast opentrekken, een handdoek ligt klaar in de douche. Tjonge...ik ben echt ontroerd. Wat een bijzonder iets dit? Wat aanvankelijk een ramp zou worden pakt zo mooi uit!
En zo lig ik in het bed van Dorel. Wat een dag...! Een enorme engel heb ik bij me gehad, ofwel Dorel is mijn lieve reddende engel.
De volgende ochtend ontbijt ik met Dorel, die thuiskomt van zijn nachtdienst. Wat een bijzondere knul, echt zo anders dan alle andere mannen die ik in Israel heb ontmoet. Hij is de eerste israeliet die ik tref die niet rookt. Geen versierpogingen maar leuke gesprekken. Als ik 15 jaar jonger was geweest en hetero dan had ik verkering met hem gewild! Het voelt of ik deze familie al heel lang ken, ze voelen enorm vertrouwd. Moeders geeft me voor een hele dag eten mee. Vervolgens komt ze met een enorm leuke trui aanzetten die zij niet meer hoeft, of ik 'm wil? Dan heeft ze ook nog een jas, en geeft ze me een armband die precies past bij mijn ketting. Het is een mooie hippe moeder, nog geen 10 jaar ouder dan ik, dus alles wat ze me geeft is prachtig! Dan komt ze ook nog met zonnebrand aanzetten, haha, ik zeg lachend dat ik echt 50+ nodig heb en factor 30 te weinig voor me is... wat een lieverd. De eerste lieve, open Israëlische vrouw die ik in Israël ontmoet.Ik val werkelijk stil van zoveel liefde en gastvrijheid.
Deze mensen wil ik nog eens ontmoeten!
Dorel plaagt me of ik nu echt de goede code wel heb en geeft me dan een dikke afscheidsknuffel.

Met een intens warm gevoel van binnen rijd ik naar de Dode Zee. Daar heb ik heerlijk liggen drijven. Het is dus echt niet mogelijk erin te duiken of kopje onder te gaan he? Of iedereen op een luchtbed ligt, zo ziet het eruit. Bizar. Bizar mooi ook, dat turloois van de zee. De bergen van Jordanie op de achtergrond.
Later die dag vervolg ik mijn weg naar Eilat. Weer een lange tocht door godverlaten woestijn.

Eilat...wat een andere sfeer. Niks geen cultuur, alleen maar massatoerisme. Is even wennen hoor.
Gister mijn eerste duik gemaakt, bij de Dolphin Reef. Heel bijzonder, want het was in een deel waar dus dolfijnen zwemmen. In 1e instantie vind ik dat dan zielig, dat die beesten ingezet worden voor toerisme. Daar wil ik mijn geld dan niet aan uitgeven. Tot ik hoor dat de dolfijnen gewoon de Rode Zee in kunnen zwemmen als ze willen, maar zelf steeds weer terug komen.
Ze hebben een goed leven, en dan ben ik gerust gesteld!
Wat is landschap onderzee toch gaaf..! Zoveel prachtig vissen, heb alle kleuren gezien. Wat een mooie koralen. Ik verzuip bijna van alle oh's en ah's die ik uitbreng, waardoor mijn duiksnoetje bijna afschiet. Lastig om rustig te blijven ademen op 6 meter diepte, terwijl ik me zo opgewonden voel van al dat moois. En dan natuurlijk de dolfijnen die om me heen zwemmen, hoe bijzonder. Er is een video van me gemaakt onder water, ga ik thuis nog eens even bekijken!

Vandaag wezen snorkelen, een paar honderd meter van de grens met Egypte. Daar schijnt het het meest bijzonder te zijn. Nou, bijzonder is het zeker!! Enorm grote vissen die pal naast me blijven zwemmen (ieuww...bijten ze echt niet..?). Ook enorm veel pimpelpaarse kwallen waar ik me een weg doorheen moet zien te zwemmen. Ik heb me moeten laten overtuigen van het feit dat ze hier echt ongevaarlijk zijn.
Wow, dat er zoveel moois is onder het zee-oppervlak..! Zo mooi als hier heb ik het zelden gezien, ben echt onder de indruk. Weer zout water in mijn mond door alle oh's en ah's.
Eigenlijk is het onderwater-leven net als het innerlijk van de mens bedenk ik me al snorkelend. Als je wat dieper gaat komt er zoveel prachtigs tevoorschijn. Dat blijft ongezien als je niet het lef hebt door het koude water (de leegte) en langs de kwallen (je schaduwkanten) te gaan, en je je snorkelsetje (rust, en vizier naar binnen) vergeet.
Zo, toch weer even op de filosofische toer hoor ;-).

Morgen dus een trip naar Petra in Jordanie, ben heel benieuwd!
Dank voor al jullie lieve berichtjes/ mailtjes en what's-appjes, gaaf!
Tot gauw weer,

Veel liefs,
Linda.