Chopin op de IC
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
17 December 2011 | Nederland, Utrecht
En dan staat het leven van André ineens verschrikkelijk stil, zowel letterlijk als figuurlijk. Een busje schept zijn fiets en André wordt door de lucht en uit het leven geslingerd. Oftewel, hij heeft een minimale neurologische (EMV) score bij aankomst van de ambulance. Er is pupilverschil en een dwangstand van zijn hoofd. Intubatie is gelijk noodzakelijk. In het ziekenhuis aangekomen laat de totalbody-scan vele fracturen zien, vooral in zijn gezicht, maar ook elders. Daarnaast zijn er multiple contusiehaarden in zijn hoofd te zien, en bloed beiderzijds subarachnoïdaal. Er wordt een hersendruk/ICP-meter ingebracht op de operatiekamer. Torenhoge ICP-drukken de dagen erna verklappen de toename van de contusiehaarden en de zwelling in zijn hoofd. In een poging dit weer te normaliseren wordt André gekoeld en verslapt. De prognose lijkt uiterst somber. Zijn ouders en 2 broertjes zijn zwaar aangedaan.
‘Potver!’ denk ik dan. Een knul in de bloei van zijn leven, nog maar 17 jaren jong. Een zeer getalenteerde knul ook nog. Moeder vertelt me vol trots wat voor een pianovirtuoos hij is, een Wibi Soerjadi in wording. Daarnaast scoort hij hoog op het vwo. Dat is te zien op de foto van André die op de kamer pronkt; zo’n superintelligente uitstraling met een wat stijfjes kapsel en een iets te grote bril. Nog net geen nerd, of misschien net wel. De korte stekels staan ‘m erg goed, denk ik bij mezelf. Nadat hij kaalgeschoren is voor het inbrengen van de ICP-meter, en zonder die bril, heeft André een hele andere look. Stoerder, leuker.
Die nacht dat ik weer voor hem zorg, zitten we op de 20e IC-dag en ondertussen een langzaamaan opgekropen EMV-score. Hij kijkt (E4), maar hij kijkt echt dwars door me heen. Hij trekt zijn armen terug op een forse pijnprikkel (M4), maar daar is ook alle reactie mee gezegd. De tube is inmiddels vervangen door een tracheostoma. Ik heb geen enkel contact met André, niemand niet. En het is maar de vraag of hij ooit nog contact gaat maken met wie dan ook.
Er liggen cd’s van Chopin in de kamer, de favoriete pianomuziek van André. Ik vul in dat André het vast fijn vindt als er nocturnes in zijn kamer klinken, ook al is het midden in de nacht. Ik word er in ieder geval erg rustig van. Zo rustig dat ik moet vechten tegen mijn slaap. Tot mijn slaperige blik ineens wordt gevangen door André. André beweegt zijn vingers of dat híj het is die pianospeelt, en niet Chopin. Ritmisch ‘speelt’ hij mee op de lakens. Ik voel overal kippenvel. Niemand die in staat is contact te maken met André, maar Chopin wel. Chopin leeft door in hem, ook al staat zijn leven stil.
Bovenstaande column is geplaatst in het Medische vakblad 'Critical Care', nr. 6/2011.
‘Potver!’ denk ik dan. Een knul in de bloei van zijn leven, nog maar 17 jaren jong. Een zeer getalenteerde knul ook nog. Moeder vertelt me vol trots wat voor een pianovirtuoos hij is, een Wibi Soerjadi in wording. Daarnaast scoort hij hoog op het vwo. Dat is te zien op de foto van André die op de kamer pronkt; zo’n superintelligente uitstraling met een wat stijfjes kapsel en een iets te grote bril. Nog net geen nerd, of misschien net wel. De korte stekels staan ‘m erg goed, denk ik bij mezelf. Nadat hij kaalgeschoren is voor het inbrengen van de ICP-meter, en zonder die bril, heeft André een hele andere look. Stoerder, leuker.
Die nacht dat ik weer voor hem zorg, zitten we op de 20e IC-dag en ondertussen een langzaamaan opgekropen EMV-score. Hij kijkt (E4), maar hij kijkt echt dwars door me heen. Hij trekt zijn armen terug op een forse pijnprikkel (M4), maar daar is ook alle reactie mee gezegd. De tube is inmiddels vervangen door een tracheostoma. Ik heb geen enkel contact met André, niemand niet. En het is maar de vraag of hij ooit nog contact gaat maken met wie dan ook.
Er liggen cd’s van Chopin in de kamer, de favoriete pianomuziek van André. Ik vul in dat André het vast fijn vindt als er nocturnes in zijn kamer klinken, ook al is het midden in de nacht. Ik word er in ieder geval erg rustig van. Zo rustig dat ik moet vechten tegen mijn slaap. Tot mijn slaperige blik ineens wordt gevangen door André. André beweegt zijn vingers of dat híj het is die pianospeelt, en niet Chopin. Ritmisch ‘speelt’ hij mee op de lakens. Ik voel overal kippenvel. Niemand die in staat is contact te maken met André, maar Chopin wel. Chopin leeft door in hem, ook al staat zijn leven stil.
Bovenstaande column is geplaatst in het Medische vakblad 'Critical Care', nr. 6/2011.
-
17 December 2011 - 18:38
Tejo:
Kippenvelverhaal: prachtig. Hoe is het afgelopen, en, eeh, heb je ivm privacy wel goed geschreven??
-
17 December 2011 - 19:18
Linda:
De naam is gefingeerd Tejo. En stiekem hoop ik dat de hoofdpersoon dit verhaal nog eens kan lezen, hij is uiteindelijk goed ontwaakt uit zijn coma! -
17 December 2011 - 19:32
Anya:
Kiepefel, frau! Hy is no ut de coma? Prachtig verhaal wer! -
18 December 2011 - 10:48
Anneke:
Wat een wonder... Of is dat niet het goede woord...? -
18 December 2011 - 13:16
Christel:
wauw! muziek is de taal van de ziel!! Wat prachtig dat je zijn muziek dag en nacht liet draaien...zo in contact...en mooi beschreven weer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
