Vooroordelen

Het is hilariteit alom wanneer er een 30-jarige jongeman wordt aangekondigd die een ‘corpus alienum’ in zijn darmen heeft zitten. Ofwel: een leeg flesje sap van de AH, te zien als we het X-buikoverzicht bekijken. Het zit er al een paar dagen, dus de kans is groot dat er een stoma aangelegd moet worden. Hoe dat flesje daar terecht is gekomen levert onder de collega’s de meest wilde invullingen op, welke allemaal met seks te maken hebben overigens. Het zal wel zo’n ‘vies mannetje’ zijn, vast ook homo. Want die zijn dat gewend om ‘daar’ vanalles in te stoppen.
De operatie is klaar en ik ga voor Tom zorgen. Terwijl ik hem met een collega installeer valt mijn oog op een ansichtkaart die half onder zijn kussen vandaan komt. Als ik goed kijk, herken ik de tekst van Opwekkingslied 488, mijn favoriet voor zover ik van dat genre hou. Ik vind Tom toch gelijk een beetje leuk. Al is het volgende vooroordeel ook gelijk gerezen, want een Christelijk milieu, daar gebeuren juíst de grensoverschrijdende seksuele activiteiten.
Een stoma is hem Godzijdank bespaard gebleven, terwijl de aftekening daarvoor nog met zwarte stift op zijn buik staat. Tom is wakker aan het worden en kijkt nog wat glazig voor zich uit. Als ik alle controles heb uitgevoerd kan ik het niet laten.
‘Hoe is die fles daar nou toch terecht gekomen joh…?’ vraag ik hem, toch ook oprecht geïnteresseerd.
‘Ik weet het niet’. Dit antwoord had ik niet verwacht. Hij leest wellicht mijn verbazing, en begint te vertellen. Hoe hij vrijdagnacht bij zijn ex-vriendin vandaan komt en daarna nog even de plaatselijke dorpskroeg induikt voor een drankje. Hij raakt in gesprek met een homostel en vervolgens weet hij alleen nog hoe hij ’s nachts om vier uur wakker is geworden thuis op zijn bank. Ik zit aan zijn lippen gekluisterd. Ook omdat hij heel erg stottert en het daardoor inspanning vergt om hem goed te volgen. Waar ik hem even geleden al een beetje leuk vond, hou ik nu van ‘m. Ook ik heb flink gestotterd, en herken zo de onzekerheid die dat met zich meebrengt. Hij vervolgt zijn verhaal. Dat hij echt niet weet hoe hij thuis gekomen is. Hij drinkt nooit en was dus niet dronken. Toen hij wakker werd had hij wel buikpijn. De dagen erna bleef de ontlasting uit, en de buikpijn aanhouden. Maandag naar de huisarts, die stuurt hem weer naar huis. Dinsdag naar de huisarts, die voor de zekerheid een buikoverzichtsfoto laat maken. Waar die fles opduikt, met daarachter een enorme ophoping van ontlasting. Deze zachte, kwetsbare jongen is slachtoffer geworden van een misdrijf. Wellicht heeft hij een pilletje in zijn cola gehad en is hij meegenomen door de twee mannen die hij eerder die avond heeft ontmoet. God mag weten wat ze allemaal gedaan hebben voordat ze de fles in hem achter lieten.
‘Ik heb nooit geweten dat zoiets door zo’n klein gaatje past’, eindigt hij zacht. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf, en schaam me voor alle hilariteit waar ik even hard aan mee had gedaan. Wat ben ik blij dat ik met Tom in gesprek ben gegaan. Die stomme vooroordelen ook.

(Deze column is geplaatst in het Medisch Vakblad ‘Critical Care’, nr. 04/2014)