Statistieken

Ineens ligt meneer Smits met gillende spoed op de operatietafel met een gebarsten aneurysma. Slechts 50 procent van de patiënten met deze aandoening bereikt het ziekenhuis levend, en daar zit hij dus bij. Statistieken laten vervolgens zien dat vier op de vijf patiënten met deze aandoening vóór of tijdens de behandeling overlijdt, ofwel een percentage van 79 tot 94%.
Toch overleeft meneer Smits ook de operatie, al is hij een half uur gereanimeerd op de operatietafel en gaat het na de ingreep verschrikkelijk slecht. De nieren stoppen er mee en meneer moet aan de nierdialyse. Als het lactaat torenhoog is, blijken ook de darmen te weinig zuurstof te hebben gehad, waardoor er een stuk darm verwijderd moet worden en een stoma moet worden geplaatst. Meneer Smits heeft enorme koorts en belandt in een septische shock. Middels hoge doseringen noradrenaline wordt hij stabiel gehouden. Een soort van chemisch reanimeren, terwijl er inmiddels een niet-reanimeren beleid is afgesproken.
Op het moment dat ik voor hem mag zorgen hebben we alles uit de kast getrokken en zal dhr. de juiste bocht moeten nemen. En dat gebeurt ook! De dagen erna gaat het steeds beter. Groot vraagteken is nog wel óf, en hoe hij wakker zal worden. Grote kans namelijk dat de hersenen – net als de nieren en de darmen – ook te weinig zuurstof hebben gehad. Uiteindelijk is meneer Smits stabiel genoeg om de sedatie te kunnen stoppen. De familie zit in grote spanning, en ik stiekem ook. Hij lijkt wakker te worden, maar het is vooral enorme, en niet te corrigeren, motorische onrust. Terwijl hij geen enkele reactie vertoont op pijnprikkels. Mijn vrees voor hersenschade blijft groot.
Totdat het bezoek op een avond weg is en ik voor de zoveelste keer met flinke kracht mijn schaar op zijn nagelriem duw, in de hoop op reactie. Zijn ogen gaan open! Op mijn vraag of hij me hoort knikt hij. Op mijn vraag of hij mee heeft gekregen dat er net familie was, knikt hij ook. ‘Dat had u dan ook wel eerder mogen laten blijken,’ denk ik bij mezelf, maar hé, hij is wakker! Ik bel gelijk de familie en die komen met dezelfde vaart terug naar het ziekenhuis. Iedereen is zo blij! Hij is ook gewoon te jong om met 66 jaar te sterven.
Een dag later gaat de beademingsbuis eruit en dat scheelt heel veel onrust. Hij is erg zwak, en praten kost nog veel energie. Al glimmen zijn oogjes en is hij opgewekt. Ik versta hem slecht met zijn gebitloze mond en plat Twentse spraak, maar zijn vrouw glimt van geluk als hij vraagt naar de stand van de boontjes in hun tuin.
Na 2 dagen wakker zijn vergt het allemaal teveel van het lichaam. De longen beginnen te pruttelen, voor ophoesten is te weinig kracht. Als ik op dat moment mijn dienst begin is er net weer een beademingsbuis ingegaan. Daarbij lijkt hij te hebben geaspireerd. Ineens gaat het dramatisch slecht. Enorme hoeveelheden noradrenaline hangen weer aan. En nog geen uur later laat zijn hartritme een dying heart zien, overgaand in stilstand. Die statistieken zeggen toch echt niets teveel. De familie is gebroken. Ik denk dat de boontjes voor altijd heilig zullen blijven.

Bovenstaande column is geplaatst in het Medisch Vakblad 'Critical Care', nr. 01/2014.
Ook te lezen op www.lindaderoos.nl.