Een wonder

(Deze column is geplaatst in het themanummer ‘Nazorg’ van het Medisch Vakblad ‘Critical Care’, nr. 05/2014)

Floor (33) en Saskia (29) komen halverwege de avond terug fietsen van Stekkerfest. Een weg overstekend is daar vanuit de bocht ineens die stadsbus die Floor schept. De klap komt hard aan en Floor is gelijk buiten bewustzijn. Niet veel later ligt ze op de intensive care met een ernstig hersentrauma. De ingebrachte hersendrukmeter laat dramatisch hoge waarden zien; de hersenen zijn dusdanig gezwollen dat de kans op overlijden of blijvende hersenschade enorm groot is. Er wordt een botlap verwijderd om de hersenen meer ruimte te geven. Zo’n twee weken ligt ze zeer kritiek op de IC. Uit ervaring weet ik inmiddels dat jonge mensen met zo’n ernstig hersentrauma toch uit kunnen lopen op een wonder. En dat geschiedt, ze wordt wakker.
Het moment dat ik haar uiteindelijk overplaats naar de neurologie slaat ze de plank nog volledig mis en is haar geheugen ernstig aangetast. Ze is ervan overtuigd dat er de vorige avond een illegale houseparty’s gaande was op de IC, en haar woordkeuze is ontremd. De hersenschade zit frontaal, wat de ontremde taal verklaart. Als dit maar niet blijvend is, denk ik bezorgd als ik haar achterlaat op de afdeling.
Hoe vaak zeg ik niet bij het afscheid tegen familie en patiënt ‘tot ziens’. Ook nu, om er vervolgens gauw achteraan te zeggen ‘maar op een andere plek dan op de IC’. Hoe bijzonder is het áls je elkaar dan op een andere plek tegenkomt, spontaan.
Want een jaar later kom ik Floor en Saskia tegen op de Parade. Kippenvel maakt zich van mij meester. Ik had Floor geen kwartje meer gegeven en ik zie goud voor me staan. Weer een prachtige, stralende kop. Haar ogen kijken weer recht vooruit in plaats van beide eigenwijs een andere kant op. Wat heb ik toch een mooi vak, besef ik me voor de zoveelste keer. We maken een afspraak, omdat ik hun verhaal wil gebruiken voor de rubriek ‘New Beginnings’ in een tijdschrift waar ik voor schrijf.
Met koffie en koek zit ik bij hun op de bank, in een huis waarin ze sinds kort samenwonen. Hun relatie heeft een jaar van spanning en onzekerheid, van revalidatie en herstel overleefd, en heeft zich daardoor enorm verdiept. Terwijl Saskia op de intensive care ook de angst heeft gehad dat Floor als kasplantje in het verpleeghuis terecht zou komen.
Floor overwint concentratiestoornissen, geheugenverlies en ontremd gedrag. Nu is het nog slechts moeheid wat haar parten spelt. Daar waar ze voorheen iedere avond op pad was en bij ieder feestje aanwezig moest zijn, kiest ze nu bewust waar ze heen wil. En geniet daar dan intens van. Ze kijkt met veel meer respect naar haar leven en haar lichaam. Als je bijna dood bent geweest realiseer je je des te meer wat je allemaal hebt, en wat écht telt. Ze heeft ook veel vragen aan mij. ‘Was er echt geen illegale houseparty toen?’ is er één van. Ze lacht er inmiddels zelf ook om.
Wat een spontane en bijzondere vorm van ‘nazorg’, waarin alle vragen die Floor nog had beantwoord kunnen worden.
Ondertussen werkt Floor weer volledig. Draait ze daarnaast als DJ weer mooie plaatjes. Ze is terug, en hoe! Een wonder.